เส้นทางนักต่อสู้... แม่ อารมณ์ มีชัย โดย ลูก ซัน : สรัญญา อรรคราช

            เส้นทางนักต่อสู้...แม่... เป็นแม่ตัวอย่างของนักต่อสู้โดยแท้ รอยทางที่แม่เดินเป็นรอยทางที่สวยงาม แม่เป็นผู้ที่เสียสละผู้ยิ่งใหญ่ "เป็นครูอารมณ์แห่งนครศรีธรรมราช" ลุกศิษย์ครูอารมณ์ล้วนเป็นบุคลากรที่มีคุณภาพหลายท่าน ต่างดินตามรอยทางครูผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ ทั้งยังหมายรวมไปถึงเหล่าบรรดาศิลปินกวีศิลป์ภาคใต้ที่ยกย่องและนับถือแม่ อารมณ์ มีชัยว่า ท่านเป็นครูนักต่อสู้ผู้ยิ่งใหญ่นั่นเป็นครูอารมณ์ของพวกเขาทั้งหลาย .....แม่อารมณ์ของซันแม่คือ แม่ผู้ ให้-ให้ความคิด-ให้สติปัญญา-ให้กำลังใจ-ให้ความอบอุ่น-ให้เส้นทาง



            คงไม่สามารถถ่ายทอดเรื่องราวของแม่ได้ในเนื้อที่หนึ่งหน้ากระดาษ ทำได้เพียงเกร็ดเล็กๆที่นำมาเพื่อไว้อาลัยแด่แม่อารมณ์ เราจะพบเจอหน้ากันก็ต่อเมื่อมี "วาระแห่งประชาชนที่รวมตัวกันมาเรียกร้องหาความถูกต้อง" ทุกครั้งที่เราเจอกันมันรู้สึกคุ้นเคยและพวกเรามากันโดยมิได้นัดหมาย แต่มากันด้วยจิตวิญญาณของนักสู้...

            ขอกล่าวถึงการต่อสู้ร่วมกันครั้งสุดท้าย..หลังเวที พธม.2551 ....ครั้งนี้เรามีความผูกพันกันมากกว่าทุกครั้ง เนื่องจากแม่มีอาการป่วยที่มากขึ้น และแม่ก็เป็นห่วงเรามากขึ้นเช่นกันทุกวัน แม่เจอซันจะเข้ามากอดและหอมแก้มซันทุกครั้งและจะทำอาหารปักษ์ใต้จากบ้าน มาส่งให้กับมือเราได้กินกันหลังเวทีรวมทั้งคุณสมศักดิ์ โกศัยสุข ก็ร่วมล้อมวงนั่งกินข้าวด้วยกัน (ทั้งๆที่แม่ก็ป่วยหนัก) แม่บอกว่า "อยากให้ลูกๆ ได้กินอาหารอร่อยๆ เพราะลูกทำงานหนักไม่ได้หลับไม่ได้นอน แม่มีเวลาทำให้ก็ช่วงนี้ ไม่ต้อห่วงแม่หรอกแม่มีความสุข ก่อนที่แม่จะขึ้นเวทีแม่จะนั่งคุยอยู่กับพวกเรา ยังมีคุณมาลีรัตน์ แก้วก่า  ร่วมสนทนากับเราด้วย ซึ่งพี่ติ๊กจะทราบดีถึงความผูกพันระหว่างเรา แม่บอกกับซันว่า "เราเป็นนักสู้เราต้องอดทนและเข้มแข็ง เราต้องทนได้ทุกอย่างเพื่อประโยชน์ส่วนรวม อย่านึกแต่ส่วนตัวซันต้องจำไว้นะลูกแม่รู้ทุกอย่างแม่โตแล้ว"

            วันที่ 30 มกราคม 2552 ได้ทราบข่าวจากพี่ณัฐ (ลูกชายแม่) ว่าแม่ต้องการพบลูกทั้งสองคนซึ่งพวกเรากำลังเดินทางไปงานเขาใหญ่จึงตั้งใจ ว่า เสร็จงานเขาใหญ่เราจะตีรถไปเยี่ยมแม่ทันที.....

            วันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2552 ตีรถจากเขาใหญ่มุ่งสู่ศูนย์มะเร็งติดกับโรงพยาบาลรามาฯ ทราบจากขวัญและเมย์ (ลูกชายและสะใภ้ของแม่) ว่าแม่จะได้บ้างไม่ได้บ้างแต่เมื่อแม่ได้ยินเสียง ....แม่..จำได้ แม่พูดคุยกับเรายกมือสองข้างให้เราโน้มตัวลงแล้วกอดเราหอมแก้มเราเหมือนทุก ครั้ง....มันกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ต้องหลบแม่เข้าไปในห้องน้ำ และปล่อยโฮออกมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ....ก่อนกลับวันนั้น แม่บอกว่า "ซันมานอนเป็นเพื่อนแม่นะเวลาแม่ฉี่ซันทำให้ไม่ได้ไหม?" ซันรับปากแม่และบอกแม่ว่าซันทำให้แม่ได้ทุกอย่าง เช็ดตัวให้แม่เช็ดฉี่เช็ดอึ ทำให้ไม่ได้ทุกอย่าง แม่บอกดีแล้วลูก ....

                หลังจากนั้นซันมีงานที่ต่างจังหวัดเรื่อยๆ จนกระทั่งวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 52 ซันเดินทางขึ้นรถทัวร์มา กทม. เพื่อเยี่ยม 2 ท่านคือ พี่อ๊ะ อมตะซึ่งป่วยอยู่ รพ.แถวลาดพร้าวและ 2  มาหาแม่อารมณ์ที่ศูนย์มะเร็งเพื่อมาค้างกับแม่ ตามที่ได้รับปากแม่ไว้ แต่...คืนวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 52 ..แม่จากซันไป...

            ซันรักแม่ไม่เคยทำเพื่อตัวเอง แม่คือนักสู้ผู้เสียสละโดยแท้ เพราะแม่ทำเพื่อส่วนร่วมและเพื่อชาติ ...หลับเถิดวีรชน..หลับอยู่บนถนนของผู้กล้า คนรุ่นหลังยังรักและศรัทธา สตรีผู้กล้าดอกไม้เพื่อมวลชน

ลูก ซัน : สรัญญา อรรคราช
กลุ่มศิลปะ ดนตรี กวีประชาชน
18 กุมภาพันธ์ 2552

ที่มา "อารมณ์ มีชัย ตราไว้ในใจชน"
หนังสือที่ ระลึก งานพระราชทานเพลิงศพ อาจารย์อารมณ์ มีชัย
22 กุมภาพันธ์ 2552