น้องน้ำเอยมากเกินพอแล้ว
ความหวังเคยผ่องแผ้วหม่นหมองหมาง
เมืองร้างกลางน้ำเกินต้านทาน
น้ำตาบนสายน้ำที่ถมลง
ที่เหลืออยู่ก็คือความสิ้นหวัง
บ้านเมืองพังนาทลายกับสายฝน
กำแพงน้ำกลืนขย้ำวิญญาณคน จม จม จมลง
*บ้านเคยอบอุ่นพร้อมนอนเคียงกัน วูบวาบดั่งความฝันพลันสูญหาย โหยหิวอุ่นไอรักที่กลับกลาย ดั่งฝันร้ายแต่กลายเป็นความจริง พี่น้องเอยเราต้องอยู่ด้วยความหวัง
พี่น้องเอยเราต้องอยู่ด้วยความหวัง พี่น้องเอยเราจะฝ่าไปด้วยกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น